Wzrok

Sierść991

Naturę łowcy widać także z rozwoju narządów zmysłu kota, zwłaszcza wzroku i słuchu, którymi się posługuje, by wynaleźć i schwytać ofiarę z zasadzki lub w pogoni. Układ głowy i ustawienie oczu kota są podobne do drapieżnych ptaków, tych cudownych uskrzydlonych myśliwych - wielkie oczy ustawione frontalnie, co gwarantuje dobre widzenie dwuoczne (trójwymiarowe) i pozwala precyzyjnie określić odległość. Kot jest bardzo wrażliwy na gwałtowne ruchy i lepiej od człowieka przystosowany do widzenia w mroku i ciemności dzięki maksymalnej gęstości pręcików, czyli receptorów wrażliwych na światło. Występuje tu jednak pewna niedoskonałość - koty mają mniejszą zdolność dostrzegania szczegółów i rozróżniania kolorów. Liczba czopków, komórek rejestrujących kolory, jest bardzo zaniżona; koty widzą jednak świat w kolorach, co najmniej w zakresie niebieskiego i zielonego, i w ich kombinacjach. Brak czopków wrażliwych na czerwień wskazuje na to, że koty prawdopodobnie nie rozróżniają tego koloru, lecz że przedmioty czerwone ukazują się im jako ciemniejsze niż zielone i niebieskie. [Według najnowszych badań, koty potrafią rozróżnić wszystkie zasadnicze kolory, czerwony też - przyp. tłum.]. Wydaje się jednak, że kolor dla kota nie ma takiego znaczenia jak światło, wymiary i ruch przedmiotu.
Sprawność widzenia powiększa jeszcze tapetum lucidum (błona odblaskowa), warstwa komórek znajdująca się tuż za siatkówką oka, która odbija światło niewchłonięte przez pigmenty wzrokowe pręcików i czopków (fotoreceptorów). efekt ten widać dobrze nocą, gdy kot się znajdzie w świetle reflektorów samochodu i jego oczy lśnią, odbijając światło schwytane przez poszerzone źrenice. Za dnia, kiedy jest dość światła, źrenica zmienia się w szparę, ale może się rozszerzyć ze strachu czy w stresie, albo zwęzić jako ostrzeżenie przez zamierzonym atakiem.

źródło: MINIKOMPENDIUM "KOTY"